Lublin. Pałace i dwory, Irena Kowalczyk, Aleksandra Szymula.

PAŁAC – reprezentacyjna budowla mieszkalna, pozbawiona cech obronnych. Był rezydencją władcy, rezydencją wielkopańską lub patrycjuszowską. Budowle typu pałacowego znane były już od starożytności (w Egipcie, na Krecie, w Persji, Grecji czy Rzymie, gdzie wznoszono okazałe pałace cesarskie, między innymi na Palatynie – stąd nazwa łacińska: palatium).
W Polsce kamienna budowla przedromańska i romańska, powiązana z rotundami, była początkowo pałacem książęcym. W epoce gotyku wznoszono pałace o różnych formach, między innymi wieży mieszkalnej. Architektura takiej budowli sprowadzała się do prostej bryły, najczęściej o trzech kondygnacjach i z wewnętrznym, czworobocznym dziedzińcem arkadowym…

DWÓR – jako siedziba średniowiecznego ziemianina pojawił się na terenie Polski w XV wieku, co było związane z przekształceniem się polskiego rycerstwa w stan szlachecki. W historii polskiej architektury budownictwo dworskie utrzymywało się przez prawie cztery stulecia. Charakterystyczny ziemiański dwór to budynek z gankiem lub portykiem kolumnowym, będący miejscem, w którym pielęgnowano polskie tradycje i obyczaje.

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: Kami

Autor:  Irena Kowalczyk, Akeksandra Szymula

Rok wydania: 2019

Format: B5

Ilość stron: 160